Er werden diverse voorrondes voor het televisie programma gehouden in
theaters op verschillende plaatsen in het land. Daar werden dan de beste
uitgekozen die mochten meedoen aan de televisie uitzending. Maar eerst ontving
ik een uitnodiging voor een auditie in Amsterdam voor 11 december 1971 in de
lobby van het Olympisch stadion. Ik moest om kwart voor tien aantreden en
speelde Take Five en Whisper Not.
|
|
Het resultaat was dat ik mocht optreden in een voorronde voor het
programma. Wekenlang waren er optredens in het hele land en hoewel ik in
Amsterdam woonde, moest ik naar Eindhoven om op 13 maart 1972 op te treden in
het Casino aldaar. Voor het eerst speelde ik met een professioneel trio:
drums, bass en piano. Ik weet niet meer wie de bassist was, maar de pianist
was Cees Schrama en de drummer Louis de Bij. Ik vond het fantastisch en echt
verbaasd dat ik nog won ook en daardoor ook op televisie zou komen.
(foto: Kitty Knappert - 1972)
|
De talentenjacht op tv werd geproduceerd door de NCRV, in samenwerking met Joop van den Ende
(toen al!) en platenmaatschappij CNR. Kitty Knappert
was de producer van de show. Het programma heette: "Haal het doek maar op", naar het
gelijknamige liedje van Wim Sonneveld. Het was ook de tune van het programma.
Er waren 9 uitzendingen en de winnaars daarvan kruisten de degens met elkaar
in de tiende uitzending, de finale. Er waren drie jury's: de publieksjury, de
pers jury en de professional jury. Je kon van elke jury een prijs winnen.
Voor de 9e uitzending, die op 25 en
26 augustus 1972 zou worden opgenomen, moest ik eerst naar een
bijeenkomst in het bekende hotel "American" in Amsterdam.
Harry van Hoof had de muzikale leiding van het geheel en hij vroeg me om
mijn bijdrage op een bandje op te nemen en naar hem te sturen. Ik
moest het wel zo doen, omdat ik niet van bladmuziek speelde en mijn
eigen arrangement had gemaakt. Ik ontving daarop een brief met alle
details van de opnames in de studio in Hilversum.
Ik was in de studio en speelde deze keer met een klein orkest en
uiteraard met publiek. Il speelde weer Take
Five en Whisper Not, weliswaar mijn eigen arrangement, maar
het orkest-arrangement was van Herman Schoonderwalt. En ik vond het een
belevenis! Er werden ook foto's genomen en een week voor de uitzending,
verscheen mijn foto op 29 augustus in de Trouw.
| Op 5 september was de uitzending en ik zat klaar
om het op te nemen, met een microfoon in de hand voor de
luidspreker van de televisie......... |
 |
|
 |
Het was een succes. Ik won twee prijzen: de prijs van de persjury èn de
prijs van de professional jury. En dat betekende dat ik twee weken later weer
op televisie zou komen in de finale.
 |
| Ik werd uitgenodigd om in de NCRV-studio te repeteren met een Big Band. Ik
had voor de finale iets gecomponeerd dat ik had willen spelen, maar toen ik
dat Harry van Hoof vertelde, zei hij dat daar geen tijd voor was. De
orkestarrangementen waren al klaar, dus moest ik weer hetzelfde spelen. Dat
vond ik niet erg, want ik had nu de begeleiding van een volledige Big Band. Er
waren wat dingen niet duidelijk en er waren vragen van enkele musici. Ik deed
voor wat de bedoeling was en het was al gauw duidelijk. |
|
| ik mocht weer naar huis.
Het was voor het eerst dat ik in de radiostudio was van de NCRV en ik zou er
later nog regelmatig werken.
|
 |
Daarna waren de repetitie en
opnamedagen van de finale.
Op 5 en 6 september 1972 moest ik naar Hilversum,
naar de NOS-studio's.Net als de vorige keren, was de presentator Louis Neefs,
de bekende Vlaamse zanger. Hij was geen erge goede presentator, maar een
aardige man met een pracht stem die in die tijd heel populair was in
zowel Nederland als België. In 1980 op Kerstdag overleed hij in een
auto-ongeluk samen met zijn vrouw. Hij was pas 43 jaar.
De finale van "Haal het doek maar op", met de 9 winnaars
van de vorige uitzendingen, een Big Band en een backing koor van
Patricia Paay, de "Paay Singers"
>>>>>>>> |
 |
In 1972 ging ik nog naar school en dat was dezelfde school ("HTS voor electronica")
als een van de leden van The Hobo String Band. We zaten zelfs in
dezelfde klas.
In
1973 besloten mijn ouders te verhuizen van Amsterdam naar Hoogland. In
diezelfde maand ging ik ook bij de NOS werken. Ik ontmoette daar Dick Ridder
weer, die niet alleen een paar huizen van ons vandaan bleek te wonen, maar in
Hilversum te werken bij de NCRV.
Ik had later een collega die bevriend was met Erik
Raayman,
die jazz-gitaar speelde in de finale van "Haal het doek maar op".
Het is een kleine wereld, nietwaar?
In de finale was maar één jury, de professional jury, olv Harry de Groot. De
andere jury-leden waren Joop van den Ende, Kitty Knappert (NCRV), Lou van Rees
en Rick van der Linden (Ekseption).
 |
Rosina Louwaars, een knappe zangeres die in de
finale het Carpenters liedje "It's going to take some time"
zong won de eerste prijs met 47 punten.
Peter Koelewijn, die met zijn Rockers een van de eerste Rock&Roll-bands
van Nederland was en in wiens groep Harry van Hoof ook piano heeft
gespeeld, contractueerde Rosina voor een soloplaatje in 1973. Ik hoorde
weer van Rosina toen ze een plaat maakte met de groep "Sommerset". In 1976
verliet ze "Sommerset" en vormde met twee anderen de groep "Harmony".
Met Harmony trad ze op in het Eurovisie
songfestival in
1978, maar daarna heb ik niets meer van haar gehoord. |
Tineke Schouten eindigde niet erg hoog in het
programma en was duidelijk erg ontstemd daarover. Ik vond haar een
slechte verliezer. Maar ze wilde het gewoon erg graag maken in de showbusiness ....
en dat deed ze ook! Als zangeres scoorde ze niet erg hoog, maar door
haar samenwerking in de shows van Youp van 't Hek leerde ze veel.
Nu is ze een van de bekendste comediennes in ons land en heeft haar
eigen theater- en televisieshows. En nu ben ik trots dat ik met haar in
hetzelfde programma heb gestaan. Maar ze is nog steeds niet erg gelukkig
met "Haal het doek maar op", want ze noemt het nooit, ook niet
op haar officiële
website. |
 |
foto gemaakt vanaf het tv-scherm.
(klik voor meer foto's)
|
Onnodig om te zeggen dat Tineke Schouten de meest
succesvolle was van ons negenen. Maar hoe deed ik het in de finale? Erik
Raayman, the
gitarist, werd derde (41 punten) en ik verwachte dat hij boven mij zou eindigen. Ik
was erg verrast dat dat niet zo was, ik werd tweede (43 punten) en was daar
bizonders trots op.
| Het was vooral fantastisch om met zo'n groot orkest te spelen............................. Het
orkest-arrangement
was van Herman Schoonderwalt. |
 |
Ik denk niet dat ik graag beroemd zou willen zijn, maar daar hoefde
ik me ook geen zorgen over te maken. Ik had nog wel even contact met Job Zoomer,
een platenproducent.
Ik wilde eigenlijk wel een plaat maken, maar hij was alleen
geïnteresseerd als ik dan ook overal in het land zou willen optreden om
die plaat te promoten.
Ik wilde dat niet, dus hield het voor mij op. |
Waarom ik niet wilde optreden? Ik speel accordeon en je
moet wel heel erg goed zijn om je brood te verdienen met jazz-accordeon.
Dit is ook wat Harry de Groot zei toen hij mij de tweede prijs gaf: wat
ik speelde "was nu niet bepaald iets waar je iedere avond mee op de
bühne kunt staan"........ en zo is het maar net. Vooral in ons land.
|
 |
Harry de Groot heeft me echter ook zeer muzikaal genoemd, ik had prijzen gewonnen en
mijn eigen arrangement gespeeld met een paar grote orkesten. Dit had
ik niet durven hopen toen ik me opgaf voor deze talentenjacht. Ik was tevreden en moest me nu concentreren op mijn nieuwe baan en
de muziek
even vergeten........
Vergeten....?
Tijdens de jaren die ik in dit hoofdstuk heb beschreven speelde ik ook nog
orgel in de groep The Soul Connection.
Over de periode van 1973 tot ongeveer 1996, vind je een en ander in de
hoofdstukken die gaan over de muziek die ik op mijn
werk maakte,
in de SVEM en thuis
(toen).
|
